Iva Lulashi
Cold in My Mouth

 

➝ Download Press Release

Iva Lulashi’s paintings are sensual and disquieting. In ‘Wedding Invitation’ the nude shoulders and face of a young woman are hazily foregrounded, as though caught in a moment of movement, against a backdrop of cattle and off-kilter ceiling. ‘Non aspettarla’ features one naked figure straddling another, their tangle of limbs seeming to blend into a single being, against a warm, sunny landscape. A woman wanders alone in ‘Non disse ma sibilò’, losing herself in the wilderness. On view together for ‘Cold in My Mouth’, these paintings invite the viewer to contemplate their own position in looking at the works. Are we peeping Toms, enjoying a covert glimpse? Or welcome parties, part of the landscape and bodily exploration happening on canvas?

This series of works follows the artist’s solo presentation for the Albanian Pavillion at the 2024 Venice Biennale. Her project explored the “glass of water theory” related to Russia’s pre-revolutionary years and the feminist socialist leader Alexandra Kollontai. The theory calls for impulses to be fulfilled with the same carefree nature as drinking a glass of water. The paintings in ‘Cold in My Mouth’ present a similarly relaxed view of female sexuality, and Lulashi sees them as concluding her five-year research process. Water is subtly present, sometimes as a cerulean flash in the background of her compositions, at others a more ghostly smear that her figures lean over.

These works have been created from a mass of archival pornography. Lulashi is particularly focused on the initial or final moments, which many purveyors of the original material will simply skip over or never reach. Some are more overt than others. ‘Ho comprato un po di ombra’ depicts a woman from behind as she straddles her lover, body clothed in a silky black nightgown, the room soaked in a pulsing red. ‘Come si chiama?’ presents a more tender intimacy, as one woman leans in towards another’s chest, their activity partly hidden from the viewer. Lulashi sees these women as having a conscious control over their eroticism, occasionally finding a way to channel this into complete dominance.

Paint is used to reveal and conceal. Applied in thick strokes, it forms deep shadows and warm highlights, sometimes throwing the foreground into darkness, making the nearby figures and viewer appear to be hiding or watching covertly. Her energetic strokes imbue the scenes with a sense of movement, like the shake of a recording device or vision caught on a casual glance. This is fed by the source material’s momentary, fleeting nature, depicting scenes caught in motion rather than heavily studied or formally composed. Movement renders the work slightly outside of the viewer’s grasp too: tantalising and sometimes welcoming, yet always leaving the desire for more.

text by Emily Steer

Dutch version:

De schilderijen van Iva Lulashi zijn sensueel en verontrustend. In ‘Wedding Invitation’ zijn de naakte schouders en het gezicht van een jonge vrouw wazig op de voorgrond geplaatst, alsof ze in een moment van beweging zijn vastgelegd, tegen een achtergrond van vee en een grillig plafond. ‘Non aspettarla’ toont een naakte figuur die een andere figuur vasthoudt, waarbij hun verstrengelde ledematen lijken te versmelten tot een enkel wezen, tegen een warm, zonnig landschap. Een vrouw dwaalt alleen rond in ‘Non disse ma sibilò’ en verliest zichzelf in de wildernis. Deze schilderijen, samen te zien in de tentoonstelling ‘Cold in My Mouth’, nodigen de kijker uit om na te denken over zijn eigen positie bij het bekijken van de werken. Zijn we gluurders, die genieten van een heimelijke blik? Of zijn we welkome gasten, die deel uitmaken van het landschap en de lichamelijke verkenning die op het doek plaatsvinden?

Deze serie werken volgt op de solo presentatie van de kunstenaar voor het Albanese Paviljoen op de Biënnale van Venetië in 2024. Haar project onderzocht de “glas water theorie” die gerelateerd is aan de pre-revolutionaire jaren van Rusland en de feministische socialistische leider Alexandra Kollontai. Volgens de theorie moeten liefde en seksuele verlangens met dezelfde zorgeloosheid worden vervuld als het drinken van een glas water. De schilderijen in ‘Cold in My Mouth’ geven een vergelijkbaar ontspannen beeld van vrouwelijke seksualiteit en Lulashi ziet ze als de conclusie van haar vijfjarige onderzoeksproces. Water is subtiel aanwezig, soms als een azuurblauwe flits op de achtergrond van haar composities, dan weer als een meer schimmige vlek waar haar figuren overheen leunen.

Deze werken zijn gemaakt uitgaande van een verzameling archiefporno. Lulashi richt zich vooral op de initiële of finale momenten, die veel makers van het originele materiaal overslaan of nooit bereiken. Sommige zijn meer open dan andere. ‘Ho comprato un po di ombra’ toont een vrouw van achteren terwijl ze op haar geliefde zit, haar lichaam gekleed in een zijdezachte zwarte nachtjapon, de kamer doordrenkt met een pulserend rood. ‘Come si chiama?’ toont een meer tedere intimiteit, waarbij de ene vrouw naar de borst van de andere leunt, hun handelingen gedeeltelijk verborgen voor de kijker. In de visie van Lulashi hebben deze vrouwen een bewuste controle over hun erotiek en vinden ze af en toe een manier om dit te kanaliseren in volledige dominantie.

Verf wordt gebruikt om te onthullen en te verbergen. In dikke streken aangebracht, vormt het diepe schaduwen en warme oplichtingen, waardoor de voorgrond soms in duisternis wordt gehuld en de nabije figuren en kijker zich schuil lijken te houden of heimelijk toekijken. Haar energieke penseelstreken geven de scènes een gevoel van beweging, zoals het trillen van een opnameapparaat of een vluchtige blik. Dit wordt gevoed door de kortstondige, vluchtige aard van het bronmateriaal, dat scènes weergeeft die in beweging zijn vastgelegd in plaats van zwaar bestudeerd of formeel vormgegeven. Deze beweging houdt het werk ook enigszins buiten het bereik van de toeschouwer: prikkelend en soms uitnodigend, maar altijd verlangend naar meer. 

Text by Emily Steer